Rustig aan doen
de operatie
en daarna
Hoi, ik ben Sonja en ik heb een hoor-uitdaging. Ik neem je graag mee in mijn avontuur dat ‘een CI’ heet. Tot horens! 😉
Wie ben ik?
Sonja Lozeman
42 jaar
uit Hengelo
De feiten
Draag sinds 2005 hoortoestellen
en heb op 03-08-2023 een CI gekregen.
here we go
Het wachten is eindelijk voorbij en de tas kan worden ingepakt. Omdat ik donderdag 3 augustus al om 07:00 uur op de poli moet zijn, hebben we een hotelkamer geboekt tegenover het ziekenhuis. Heel relaxed!
De dag van vertrek komen mijn broer, schoonzus en mijn allerliefste neefjes nog even op de koffie en word ik verwend met een heleboel cadeaus, knutselwerkjes en chocolade! We doen nog even een feestelijke polonaise door de kamer met z’n drieën, want bij Tante Sonja is altijd reden voor een feestje! 😉 Love it!
Voorbereiding
De laatste voorbereidingen worden getroffen. De logeerspullen voor de eerste dagen gaan naar mijn moeder. De auto is volgetankt en ik ben klaar voor vertrek!
Kim aan boord
Kim moest vandaag nog even werken maar zodra zij gereed is trappen we ‘m aan, op weg naar Nijmegen!
Inchecken
We checken in in het ziekenhuis en krijgen daar de sleutel van de hotelkamer en van het ziekenhuis. Even de straat oversteken en we zijn er al. Goed geregeld!
Good food
We kunnen gelukkig nog net aanschuiven om een hapje te eten en bestellen allebei een heerlijke maaltijd. Het blijkt wel iets te zijn met veel knoflooksaus maar gelukkig hebben ze op de OK allemaal mondkapjes op. 😛
Aantreden
We kletsen lekker de hele avond en de tijd vliegt voorbij. We zetten de wekker om 05:45 uur en gaan dan lekker slapen. Na een korte en wat onrustige nacht, zijn we om 06:40 uur al in het ziekenhuis. Bizarre gewaarwording zo’n mega groot en totaal uitgestorven gebouw.
Om 06:50 uur zijn we al op de afdeling. Deze is nog in diepe slaap en we nemen plaats aan de grote tafel. Ik herken het nog van de vorige keer. Even geduld hebben…. We worden vanzelf opgehaald. Na een vragenrondje van de verpleegkundige gaan we naar de kamer. Daar liggen nog twee mensen prinsheerlijk te slapen dus we moeten zachtjes doen.
Ik krijg de baljurk aan, armbandje om en mijn spullen gaan in het toegewezen kastje. Een paar pilletjes in de mik, bloeddruk wordt gemeten en dan word ik zo opgehaald.
Rond 07:50 uur arriveert de ’taxi-chauffeur’ en ik word met bed en al naar de OK gereden. Ondertussen komen de kriebels wel weer wat meer opzetten maar omdat ik weet wat me te wachten staat valt het allemaal erg mee. Op de OK staan ze me al op te wachten. Klaar voor!
Best wel leuk
Het klinkt misschien raar, maar ik vind zo’n aanloop naar de operatie dus best wel leuk. Ik lig in een lekker zacht bed met een warme deken, vol nieuwsgierigheid om me heen te kijken. Wat doet iedereen, wat zie ik allemaal, wat liggen hier allemaal voor spullen? De mensen zijn super lief en zorgzaam. “Alles ok hier?”, vraagt Marina. “Zeker! Helemaal chill…” “Mooi zo. Je wordt zo opgehaald.” En dat duurt dan ook niet lang meer. De mannen van de OK komen al om het hoekje en ik mag mee. Niet dat ik erg veel te willen heb in dat enorme bed met toeters en bellen… 😉
Eenmaal op de OK gaat het onverminderd voort. Ik mag verplaatsen naar het smalle bed. De plakkers worden geplakt. De dokter (die met de bloemetjesklompen… Ik kan ze helaas net niet zien) komt om het hoekje en verwelkomt me. “Ben je er klaar voor?” “Ik wel!” Er wordt weer een vragenlijst doorgenomen. Iedereen weet wat ie moet doen. “Welk oor gaan we doen? Rechts? Zeker weten?” En mijn rechter oor krijgt een kruisje. Hier moet je wezen!
Infuus, zuurstof, narcose en perenijsjes
De anesthesioloog probeert het infuus aan te leggen in mijn linker hand. Dat gaat niet zo van harte. Hij zegt: “Ik ga het even rechts proberen.” Maar omdat ik in het verleden veel bloed en plasma heb gedoneerd weet ik dat het op rechts ook niet erg succesvol zal zijn. Ik zeg tegen hem: “Je mag het ook hier proberen in mijn linker elleboog.” En laat hem de gaatjes van de plasmaspuiten zien die er nog zitten. Ik maak een grapje en zeg dat hij die wel kan hergebruiken. Binnen no time is het gepiept en zit het infuus erin. “Goeie tip van je!” I know… 😉
Ik krijg een kapje met zuurstof op mijn gezicht en moet een paar keer diep inademen. Lekker, zuurstof. Niet veel later voel ik de narcose zijn werk doen. Mijn benen beginnen te tintelen en ik weet dat het zover is. (Ik vind die narcose dus stiekem best wel goeie sh*t… haha! :D) Op aanraden probeer ik aan leuke dingen te denken en vertrek naar dromenland.
Alsof het niks is word ik pak ‘m beet 4 uur later weer wakker op de uitslaapkamer. Ik voel een enorme tulband op mijn hoofd en denk YES! Het is gelukt. Na de ervaring van de mislukte operatie in 2020 was dit wel even een dingetje, maar iets zegt mij dat de tulband goed nieuws gaat brengen.
Ik krijg het eerste perenijsje aangereikt en deze gaat er goed in. Zo’n pijp in je strot is niet bepaald een feestje en zo’n ijsje geeft snel wat verlichting. Ik krijg er daarna nog eentje en dut en duf nog een beetje na. Ik voel me eigenlijk prima!
Ik weet niet precies hoe lang ik daar heb gelegen maar ik word voor mijn gevoel al gauw weer naar de afdeling gereden. Daar dommel ik nog even verder en na een tijdje staat ook lieve Kim aan de rand van mijn bed. Yes! Blij dat je er bent Liebling! (Ok, klein emotraantje volgt… Opluchting!)
Met deze zeer charmante foto wordt de tam tam aangeslingerd en het thuisfront ingelicht. Alles ok! Dikke prima. No worries.
Met deze Guardian Angel aan mij zij komt alles wel weer op z’n pootjes terecht!
En chocola… Chocola doet ook wonderen natuurlijk!
Onderbroek gestolen
De uren daarna gaan een beetje in een roes aan me voorbij. Ik merk ondertussen dat iemand mijn onderbroek heeft gestolen. Ik zou toch zweren dat ik er eentje aan had toen ik naar de OK ging.
Mijn narcosebrein bedenkt ondertussen allerlei scenario’s hoe de onderbroek de benen heeft kunnen nemen. Ik vertel het tegen Kim en zij vraagt het aan de verpleegkundige. En alsof die kon toveren…! Hij grist binnen no time de onderbroek onder mijn kussen vandaan. “Je hebt een katheter gekregen en daarom moesten ze je onderbroek uit doen. “Tuulk! Logisch…” Ik trek ‘m toch maar weer aan, samen met de rest van mijn normale kleren. Dat voelt beter!
Een shotje teveel op
Ik voel me verder best wel ok eigenlijk. Ik ga al snel uit bed om te plassen en ook met de duizeligheid valt het me mee. Ik kan de toestand het beste omschrijven als “Mijn hoofd voelt alsof ik in elkaar geslagen ben, maar dan zonder al teveel pijn. En mijn evenwicht is alsof ik net dat laatste shotje Sambuca niet had moeten nemen.” Met andere woorden, het kon erger. Ook mijn smaak is gelukkig bespaard gebleven! Soms is het nodig de smaakzenuw door te snijden om erbij te kunnen, waardoor je weken lang een vieze smaak in je mond hebt. Maar godzijdank smaakt alles nog normaal!
Kakofonie van merels op speed
Wel merk ik dat in mijn geopereerde oor een soort van kakofonie van merels op speeds begint te fluiten zodra ik me iets teveel inspan. Alsof iemand dan aan de volumeknop draait. Heel apart. Kalm aan Sonja, kalm aan! Ok, luid en duidelijk… 😉
Al vrij snel was ik weer goedgekeurd om naar huis te gaan; ik kan plassen, ben niet misselijk, temperatuur en bloeddruk goed. Check! We werken nog snel een bordje ziekenhuis-bami met kroepoek naar binnen en dan snel naar huis!
Onder moeders vleugels
Nijmegen is niet echt naast de deur maar gelukkig gaat de terugreis voorspoedig. Eenmaal thuis bij mijn moeder wacht een warm welkom en een heerlijk bed om te slapen. Tijd om bij te komen en uit te rusten. Ik slaap dagelijks het klokje rond. Valt niet mee zo’n operatie en lange narcose! Maar op zich voel ik me lang niet slecht.
Er wordt goed voor me gezorgd en na een lange nacht staat er een heerlijk ontbijtje, een kopje thee en de broodnodige pilletjes voor me klaar. 😉 Even de achterstallige appjes bijwerken.
Tulband
Na drie dagen mag éindelijk de tulband eraf! Poeh, dat ding zat echt strak en drukte op mijn ogen. Voorzichtig haal ik op zondag de plakkers los en ik ben erg benieuwd wat eronder vandaan komt. Soms voelde ik een druppeltje uit mijn oor komen maar aan het verband te zien was dit echt minimaal. Blij!
De wond achter mijn oor is een behoorlijk jaap. Hij loopt vlak langs mijn oorschelp, van onder naar boven en gaat bovenaan nog een stukje het hoekje om. Maar ook deze ziet erg goed uit. Mooi gehecht en ik tel minimaal 15 knoopjes.
^ Hij zit er nog aan…! Een hele verlichting zo zonder dat drukverband.
Controle
Een week na de operatie mag ik weer naar Nijmegen afreizen voor de eerste controle. De wond wordt nagekeken en ik mag nog even door de CT-scan. De wond is prima. Van de scan krijg ik geen uitslag. Maar geen bericht is goed bericht zullen we maar denken!
home sweet home
…maar eerst haren wassen! Ik moet mijn oor 10 dagen droog houden en dat is niet echt een feest. Ik heb het al die dagen in een staartje gehad en daarmee was het op zich goed te doen. Maar na 10 dagen is het echt een feestje om die lokken weer eens grondig uit te soppen. Heerlijk! Hier heb ik echt naar uitgekeken!
Nadat ik weer helemaal fris en fruitig in de kleren ben is het tijd om weer naar mijn eigen huis te gaan. Ik ben 10 dagen onwijs vertroeteld door mijn moeder en broertje, maar het is ook wel weer fijn om naar mijn eigen huisje te gaan. Daar aangekomen wacht er een stapel met kaartjes, chocolade en lieve berichtjes op mij. Ik word overladen met lieve woorden! Van familie, vrienden en zelfs klanten! Sprakeloos… Zelfs bij mijn moeder had ik al post gekregen. Dat doet me echt heel goed!
Wachten op de aansluiting
En nu is het afwachten geblazen! Ik krijg al snel bericht uit Nijmegen met de mededeling dat op maandag 28 augustus de aansluiting gaat plaatsvinden. Yes!
Het is fijn om een datum te hebben en te weten waar je aan toe bent. Nog zo’n 2 weken uitzingen en dan is het D-day!
Evenwicht knapt op
Ondertussen is het fijn te merken dat mijn evenwicht elke dag een stukje beter wordt. Van ‘die ene Sambuca teveel’ lijkt het nu meer op ‘een droge witte wijn op een nuchtere maag’. If you know, you know… 😉 Maar dit is al aanzienlijk beter dan dat het was. Keep it going!
Kalm an, en rap wat
Ik dood mijn tijd met ‘rustig aan doen’. Dat wil zeggen een beetje rommelen in huis, boeken lezen, beetje crea-bea doen, nieuwe plantjes scoren, Netflixen, veel appen, een bioscoopbezoekje met mijn lieve vriendinnen en bezoekjes van allerlei lieve schatteboutjes. Dit gaat wel goedkomen zo. 🙂
Wel merk ik dat het horen met 1 oor (mijn geopereerde oor is daadwerkelijk out of order) behoorlijk vermoeiend is. Maar, nog even volhouden! Ondertussen kan ik bij Schoonenberg mijn nieuwe hoortoestel voor op links ophalen. Deze wordt straks gekoppeld aan de CI om een soort van Dolby Surround Sound/stereo/Bluetooth-connectie te maken. Klinkt goed toch?
op naar maandag!
D-day begint steeds dichterbij te komen en overdag kan ik het nog aardig onder controle houden qua zenuwen. ‘S nachts begint wel een ander verhaal te worden merk ik. Ik kom slecht in slaap en word vaak wakker. En zodra mijn hoofd ‘aan’ gaat is het ook moeilijk om de slaap weer te vatten. Het hoort er allemaal bij denk ik.
Het echte aftellen is begonnen en ik heb de rust gevonden om het weer in een blogje te tikken. Op mijn eerste blog heb ik onwijs veel leuke reactie ontvangen en daarvoor wil ik iedereen enorm bedanken! Het laat zien dat er heel veel lieve mensen zijn die geïnteresseerd zijn en met me meeleven. Super lief!
Spannend!
Maandag zit ik om pak ‘m beet 07:00 uur, samen met Kim, weer in de auto naar Nijmegen. Ik mag me om 10:00 uur melden bij Meneer Buurman (Ajeto! 😉 Ja dit vind ik dus best wel humor! 😉 ) op het Audiologisch Centrum. Dit wordt echt het moment van de waarheid. Wat ga ik horen, hoe gaat het klinken?! En kan ik misschien zelfs al iemand verstaan? Ik kan me er nog niet echt een voorstelling bij maken. Ik ga proberen het geheel vast te leggen en ik hoop jullie binnenkort meer te kunnen vertellen.
Tot die tijd… wish me luck!
meer weten?
Omdat het best wel een intensief en uitgebreid revalidatietraject is dat ik strak in ga, kan ik moeilijk alle details hier met je delen. Maar mocht je het nu interessant vinden en willen weten wat me nog te wachten staat… Er is een informatieplatform op de website van het Radboud UMC waar elke stap beschreven staat.
vragen? GRAAG!
Mijn doel met dit blog is om meer bekendheid te krijgen over slechthorendheid, en dan met name onder jonge mensen. En over het fenomeen Cochleaire implantaten. Ik wil het taboe doorbreken dat hoortoestellen en hoorproblemen alleen voor oude oma’s zijn of mensen die op een festival met de boxen hebben staan knuffelen. Want nee… Hoorproblemen zijn van alle leeftijden. Ze zijn onzichtbaar maar laten we het uit dat donkere hoekje halen. Dat is mijn doel. Ik zou het fijn vinden een reactie van je te horen en heb je een vraag? Laat het me weten. Hieronder… of een appje. Want hey, appen kan altijd!
Tot horens!
Liefs, Sonja
Hoi Sonja, wat een feestje om dit verhaal te lezen. Hij blijft natuurlijk spannend maar op deze manier een leuke belevenis. Ik ben zo trots op jou hoe jij dit allemaal ondergaat. Ook ben ik blij dat ik jou mijn collega mag noemen. Ik zal je de aankomende paar weken zeker gaan missen op kantoor. Natuurlijk appen we bijna elke dag en kan ik zo nog een beetje Sonja humor ontvangen. Maandag word een spannende dag en misschien in de toekomst wel een vaste feestdag! Haha ideetje 🤣 voor nu een dikke knuffel en spreek je snel weer. Groetjes marloes
Aah! ❤️ Weer zo’n mooie en uitgebreide blog!
Dat ideetje hierboven over de vaste feestdag op 28 augustus klinkt best goed!😅🤣
Ik spreek je natuurlijk nog wel, maar alvast veel succes maandag!🙏🏼😘
Heey Sonja!!
Wat een leuke blog weer om te lezen, met je heerlijke humor!
Heel veel succes maandag!!🍀
😘
Mooie blog weer Sonja. Maandag heel veel succes!
Enne… de dag van aansluiting vier ik altijd uitgebreid. Noem het mijn HOORverjaardag.
Elk jaar reden voor een lekker feessie🥳
Haha dat heerlijke gevoel van die narcose herken ik wel, zalig is dat 😁 fijn dat het “so far so good” goed verloopt zeg!! Leuk om alles weer mee te lezen. Succes maandag!🍀